Psychosociale zorg internationaal!!

Een blog van Marlies Vlaar, oncologieverpleegkundige en kerngroeplid Themawerkgroep Psychosociale Zorg. Marlies heeft begin dit jaar haar baan in Nederland opgezegd en is naar het buitenland gegaan om daar als oncologieverpleegkundige aan de slag te gaan.

Themawerkgroep "Psychosociale zorg" gaat internationaal!

Parijs 22 april 1978; Harmony eindigt op het songfestival op een 13e plaats, met 37 punten. Harmony bestaat uit 3 mensen en is een gedeeltelijke internationale afvaardiging voor Nederland. Er zit een Surinaamse man in de groep, Donald Lieveld genaamd.

Daar zit ik dan op het gras in het donker onder een prachtige sterrenhemel. Aan de andere kant van het kampvuur (om de bloedzuigende vleermuizen van ons af te houden) zit 'de' Donald Lieveld.
Hij praat, maakt contact en stelt een vraag. Een vriendelijke man.
En ik denk ondertussen aan het contrast; Europa ofwel Parijs en Nederland, Eurovisie songfestival ofwel glitter en glamour.
En dan nu in het binnenland van Suriname, drie uur rijden vanaf Paramaribo en dan nog een half uurtje met een boot beter bekend als een korjaal. Na deze tocht kom je aan op Lobi Lafu in de jungle, waar de liefde lacht. Donald vertelt geamuseerd over zijn avontuur en over hoe lang hij in Nederland gewoond heeft.

Ook voor mijzelf is het een contrast. Het ene moment werk ik nog in het Diakonessehuis middenin het bruisende Paramaribo, en zo zit ik in het binnenland. Heerlijk, de kalmte die het geeft, varend in een korjaal over de Suriname rivier en genieten van de miljoenen sterren die de avond en nacht geven.

Als oncologieverpleegkundige werk ik op de dagbehandeling, hier in Paramaribo, in Suriname. De sfeer is goed en rustig, met een prachtige foto van bomen op de wand en vlinders op een andere muur. En dan mijn collega's die zorgen voor rust, veiligheid en vertrouwen. Mooi om te zien.

"Raise me up
When I am down and oh my soul so weary
When troubles come and my heart burdened be
Then I am still and wait here in the silence
Until you come and sit awhile whit me

You raise me up so I can stand on montains
You raise me up to walk on stormy seas
I am strong when I am on your shoulders
You raise me up to more than I ban be"

Dit nummer is een collega aan het neuriën en mijn patiënt hoort het. Het is vandaag de laatste kuur voor deze patiënt. Zo zittend op het randje van het bed (ik heb het infuus er net uitgehaald) raakt mevrouw M geëmotioneerd, als mijn collega het nummer laat horen met behulp van haar telefoon.
Het raakt mij, ook ik krijg tranen in mijn ogen. Ik kan mij voortellen wat voor ontlading het moet zijn dat dit haar laatste kuur is. De muziek raakt ons gevoel en geeft de emotie mooi weer van wat er op dit moment gebeurd. 

Het allermooiste vind ik dat er zoveel vertrouwen is in God; alle patiënten die naar de dagbehandeling komen hebben gebeden en leggen alles wat er gebeurd in Gods handen. Met het volste vertrouwen dat het goed komt

Bij een patiënt, mevrouw B, lukt het niet om een infuus te prikken en ze is hierdoor erg verdrietig. Uiteindelijk word er besloten om haar naar de operatiekamer te brengen en ook daar lukt het niet meteen door de anesthesiemedewerker.
"En ik heb nog wel extra gebeden vanmorgen" zegt mevrouw B. 
Als het infuus er eenmaal in zit straalt mevrouw B! En ik met haar. Ik heb werderom de tranen in mijn ogen- zou het dan toch door de extra gebeden komen deze ochtend dat het gelukt is om het infuus te prikken en mevrouw daardoor de chemotherapie kan krijgen?

"Vele wegen kent het leven, maar van al die wegen is er slechts één die je te gaan hebt. Die ene is voor jou. Die ene slechts. En of je het wilt of niet, die weg heb jij te gaan. De keuze is niet de weg, want die koos jou. De keuze is de wijze hoe die weg te gaan. Met onwil, om de kuilen of de stenen. Met verzet, omdat de zon een weg die door ravijnen gaat, haast niet bereiken kan. Of met de wil, om aan het einde van de weg milder te zijn, en wijzer, dan aan het begin. De weg koos jou. Ben je bereid te gaan?"

Dit soort Bijbelse teksten delen Surinamers onderling met elkaar. Zou er daarom meer berusting zijn in het lot? Wat dat is wat mij opvalt. Surinaamse patiënten lijken een behandeling te ondergaan, zit te berusten in de situatie waar ze voor staan.

Prachtig vind ik het: de rust en dankbaarheid. Dankbaarheid voor het leven wat ze is gegeven. Rust in de jungle onder de sterrenhemel, rust op de dagbehandeling, rust in de 'easy life' mentaliteit onder de mensen.

Dankbaarheid verdrijft gevoelens van eenzaamheid, leegheid en jaloezie. Dankbaarheid verheft, geeft energie, inspireert en transformeert. Het geeft het leven betekenis door het leven zelf als geschenk te zien. Als je dankbaar bent, richt je je aandacht op wat je hebt in plaats van wat je niet hebt.
Dat is wat de Surinaamse patiënt doet. En ondanks dat ze de vreselijke diagnose kanker hebben gekregen, zijn ze dankbaar voor hun familie en de zorg die verleent wordt door ons oncologieverpleegkundigen.

Ik op mijn beurt ben dankbaar dat ik hier mag zijn en leren. Dankbaar voor mijn collega's, die ook voor mij bidden. Maar bovenal dankbaar dat ik iets voor de Surinaamse patiënten kan betekenen. Het maakt dat ik anders kijk naar de Nederlandse patiënt, zonder hier overigens een oordeel in te willen geven. Maar een contrast is het zeker!

Is Donald Lieveld dankbaar voor zijn leven, voor zijn deelname aan het Eurovisie songfestival? Hoe zou hij de contrasten in zijn leven hebben ervaren? Of vul ik dat in? Hij vertelt geamuseerd zijn verhalen bij een kampvuur in de jungle en ik geef jullie een stukje psychosociale zorg in  Suriname via een blog!

Ik ben een ander soort afvaardiging dan hij, ik mag mij bezig houden met het mooiste onderdeel van ons vak als je het mij vraagt, als lid van de themawerkgroep "Psychosociale zorg" van V&VN Oncologie!

De volgende blog komt van Aruba, psychosociale zorg internationaal!