Blogs

Met de dochter van …..’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Mijn vermoeden wordt bevestigd. Je bent er niet meer.

Ik veeg een laag stof van mijn verpleegstersklompen. Er is heel wat op neergedaald terwijl ik drie maanden lang met een grote rugzak door de bergen liep. Nu ik de bergpaadjes weer vervang door ziekenhuisgangen en mijn T-shirt en korte broek door een wit pak, is het tijd om in plaats van mijn bergschoenen ook mijn blauwe werkschoeisel weer aan te trekken.

“Is uw buik dikker geworden?”, vraagt de arts aan een patiënt. De oudere dame beaamt de observatie en zegt dat haar buik inderdaad in omvang is toegenomen.

“Is het nog een beetje te doen op je werk in deze tijd?”, wordt mij door vrienden en familie regelmatig gevraagd. Als zorgmedewerker sta je tegenwoordig extra in de belangstelling.

“Zou je het infuus op deze kamer even voor me willen terugzetten naar een halve liter?”, antwoordt een collega op mijn vraag of ik haar ergens mee kan helpen. Ik ben niet de eerste die haar tijdens deze drukke dienst hulp aanbiedt, blijkt zodra ik op de patiëntenkamer kom.

“Is uw buik dikker geworden?”, vraagt de arts aan een patiënt. De oudere dame beaamt de observatie en zegt dat haar buik inderdaad in omvang is toegenomen.

Aan het begin van een dienst, liefst voordat ik aan de slag ga met meetapparatuur, medicijnen of andere dingen die ´moeten´, maak ik nogal eens een praatje met de patiënt. Even ongedwongen peilen hoe de vlag erbij hangt.

Nachtdienst. Dhr. P. slaapt al enkele dagen slecht. Vandaag is zijn slaapmedicatie opgehoogd en hij hoopt op eindelijk een goede nachtrust. Tijdens mijn eerste ronde probeer ik zo stil mogelijk zijn kamer binnen te lopen.

Nachtdienst. Dhr. P. slaapt al enkele dagen slecht. Vandaag is zijn slaapmedicatie opgehoogd en hij hoopt op eindelijk een goede nachtrust. Tijdens mijn eerste ronde probeer ik zo stil mogelijk zijn kamer binnen te lopen.

Laatst was het weer zover. Nietsvermoedend kwam ik bij een patiënt en zei: “Ik ga u nu via het infuus de plasmedicatie toedienen.” Een alledaagse handeling, waar ik normaalgesproken niet veel bij na hoef te denken. Haar antwoord zette me echter op scherp: “Oh, je bedoelt de furosemide?”

“Mot ik nou nog chemo krieg’n?” Het is de eerste vraag die ik krijg nadat ik me heb voorgesteld en ik moet even wennen aan het stevige noordelijke accent. De vraagsteller is een vrouw van 73 uit de provincie Groningen, die tot voor kort een zeer actief leven leidde.

Elke dag iedereens bed verschonen (doen jullie dat écht?), het infuus op stand 21 om een centraal veneuze catheter open te houden (dat is toch niet nodig?), steriel werken om een schone lijn aan te sluiten (huh, dat deden ‘wij’ nóóit), braakhoedjes (wát zeg je?!)…

Blup, blup, brrr… voor de vijfde keer die dag steek ik mijn hoofd boven het koude water van de Durance uit. Alweer omgeslagen. Zo. Dit was het. Ik heb kennis gemaakt met het wildwaterkajakken, hartstikke leuk, maar nu is het genoeg.

Een goede verpleegkundige heeft haar patiënt in de smiezen. Ziet zijn huid er anders uit of heeft hij een nieuw hoestje; alles wordt opgemerkt en uitgevraagd. Toch kan het soms beter zijn om géén aandacht aan iets te besteden.

“Ik ga ervoor”, zei je. En je ging ervoor. Eigenlijk wist je nog niet eens precies wat het was, leukemie. Maar jou zouden ze niks maken. Volle kracht er tegenaan. Agressieve vorm? Balen. Maar aan je strijdlust veranderde het niets.

Patiënt T. (24) vertrekt al zingend uit kamer 19, de vierpersoonskamer waar hij de afgelopen tijd gelegen heeft. Er heerst een verkoudheidsvirus op de afdeling en we willen besmette patiënten apart verplegen van patiënten die het virus niet hebben, om verdere verspreiding te voorkomen.

Verdiept in mijn studieboeken zit ik in een Amsterdamse kroeg. Morgen les over bloedstolling en nu pas tijd om alles goed voor te bereiden. Op de achtergrond een verjaardagsfeestje van een stamgast.

“Goede vrienden van ons gaan naar de camping. Wij gingen altijd samen met hen op vakantie. Maar ja, dat kan nu niet”. Ik zie de teleurstelling, de vermoeidheid die hem parten speelt. De behandeling eist zijn tol. De rek is er uit, zowel fysiek als mentaal.