Mijn wijk: een wereld van verschil

Als ik de voordeur van mijn cliënt dichttrek, loop ik bijna tegen Kees aan. De vijftiger is postbezorger en bezig met zijn wijk. Hij propt een stapeltje post in de brievenbus van mijn cliënt. “Hey Kees”, roep ik hem vrolijk toe, “hoe is het met je?”

Kees staat stil en geeft mij een korte update van zijn leven. Vorige week heeft hij zijn schuldhulpverleningstraject kunnen afronden. Hij kan weer wat meer besteden. “Maar nu ga ik snel door. Anders krijg ik problemen omdat ik te lang over mijn wijk doe.” En weg is Kees. Hij heeft nog minstens drie dikke tassen met post te bezorgen.

Volgen met een gps-tracker

Ik herinner me dat hij mij ooit zijn beduimelde mobiele telefoon heeft laten zien. Die gebruikt hij eigenlijk alleen om te bellen. De telefoon heeft Kees in bruikleen van zijn baas. Er zit een app op met een gps-tracker. Daarmee kan zijn baas hem volgen als hij onderweg is in zijn postwijk. Over de bezorging mag hij niet langer doen dan de afgesproken tijd. Dus als hij thuis de post al handig op volgorde van de straten heeft ingepakt, kan dat tijd schelen. Maar dan moet hij natuurlijk niet onderweg met mij gaan staan kletsen.

Lage score

De tijd die ik aan Kees besteed, kan ik niet declareren bij een zorgverzekeraar. Want Kees heeft momenteel geen medisch gerelateerde zorg aan huis nodig. Terwijl ik met wijkgerichte preventie juist dure zorg kan voorkomen. Want Kees woont in ‘mijn’ wijk en ik signaleer bij hem gezondheidsrisico’s: stress door geldzorgen, overmatig drankgebruik, een beperkt sociaal netwerk. Op de positieve gezondheids-domeinen ‘mentaal welbevinden’, ‘zingeving’, ‘kwaliteit van leven’ en ‘meedoen’ zou hij heel wat lager scoren dan bijvoorbeeld wijkgenoot Arnaud.

Kees en Arnaud wonen bij elkaar om de hoek. Zo dicht bij elkaar, maar wat een wereld van verschil.

Arnaud is een actief en betrokken bestuurslid van de wijkvereniging. Een echte ondernemer met een goed lopend eigen bedrijf. De wijk mag in z’n handjes knijpen dat hij in zijn spaarzame vrije tijd penningmeester van de wijkvereniging wil zijn. Arnaud overweegt de papieren wijkkrant af te schaffen. “Die is duur en een heleboel werk om te maken. En dan de huis-aan-huisbezorging. Daarvoor moet je ook weer vrijwilligers hebben”, vertelde hij me toen ik hem een keer op straat tegenkwam. “Nee, we kunnen beter investeren in het verbeteren van onze website. Iedereen is tegenwoordig online. Zelfs mijn vader van 91 jaar.”

Verantwoordelijkheid

De papieren wijkkrant afschaffen lijkt efficiënt, maar zou een klap zijn voor Kees. Hij verkeert economisch gezien al op een achterstand. Als de digitalisering van de wijkkrant doorgaat, hoort hij er zonder internet straks nog minder bij. Al dit soort schijnbaar onbeduidende ontwikkelingen maken de gezondheidskloof alleen maar groter.

Ik pak mijn verantwoordelijkheid als gezondheidsbevorderaar via wijkgerichte preventie en zal na mijn route bij het bestuur van de wijkvereniging pleiten voor het behoud van de wijkkrant en de huis-aan-huisbezorging. Zodat de wereld van verschil tussen de wijkbewoners met en zonder internet niet nog groter wordt.