HET met koe

<strong>Verpleegkundige Wilma maakt op de Acute Opname afdeling regelmatig bijzondere dingen mee. Zoals die ene keer dat er een patiënt binnenkwam die wel een zeer opmerkelijk ongeval had gehad.

Gelukkig kan Dhr. De Boer HET nog navertellen. Hobbyboer wel te verstaan. Hij is sinds een jaar of vijf gepensioneerd, maar nog altijd heeft hij een aantal koeien op zijn boerderij waar hij de zorg voor draagt. Deze middag laadde hij zijn koeien in een trailer, waarbij het misging op de loopplank. Meneer zette een stapje achteruit, gleed weg en viel achterover. De schaapachtige koe dacht niet na en was volgzaam; zij deed ook een stap achteruit en al glijdend volgde zij dezelfde route als haar baasje. Het 500 kg zware beest, kwam precies bovenop meneer terecht, waardoor zijn ongeluk als een HET bestempeld werd: High Energy Trauma; een verzamelnaam voor ongevallen waarbij een grote overdracht van energie (door snelheid of massa) plaatsvindt op het slachtoffer. In dit geval was er dan wel geen snelheid, maar massa was er genoeg.

Het logge beest kreeg een pijnstillende injectie en werd alsnog op transport gezet naar Oost Europa. Meneer zelf kwam er minder mooi vanaf; met veel pijn en heftig benauwd werd door zijn echtgenote de inschatting gemaakt dat hij medische hulp nodig had. Echter vond zijn vrouw dat hij zo vies was, dat een douche geen overbodige luxe was; het bellen voor een ambulance daarentegen wel.

De helse tocht ging per auto naar de huisarts, waar een zuurstofgehalte van 60% (normaliter 100%) deed besluiten dat de spoed hoog was en een ambulance noodzakelijk. Klam en grauw bleek meneer op de SEH behoorlijk ernstig letsel te hebben: een bloederige klaplong met 12 ribfracturen en een sleutelbeenbreuk. Goed doorademen is hierbij een must om erger te voorkomen, dus kreeg meneer naast een thoraxdrain ook een pomp met pijnstilling. Op de vraag van het pijnteam of hij veel pijn had was zijn antwoord: “Och, joa, een beetje dut ut wel zeer.”

Ook bij een nekwervel was een breuk te zien, waarvoor hij een vistakraag om kreeg. Meneer vond het allemaal nog niet zo spannend. “Ik ben allang blij dat ik niet op het paaltje geland ben dat 5 cm naast mijn landingsplek stond.” Sommige patiënten met minder letsel gaan naar de IC, maar zijn geluk was dat hij in goede conditie was en nog altijd marathons liep, waardoor de AOA volstaat. Wel werd er op aangedrongen dat het nu, met zijn aangedane longen, toch echt een prachtig tijdstip is om te gaan stoppen met roken.

Een paar dagen later mocht de kraag alweer af bij een stabiele nekwervelfractuur en ook het pompje met pijnstillers is gestopt. Er werd met meneer over thuiszorg gesproken, maar dat was volgens hem toch echt niet nodig: “HET is nog niet helemaal je van HET, maar met hulp van mijn vrouw gaan we ons samen prima redden op de boerderij.”

Wilma Koops is 39 jaar en al 17 jaar werkzaam als verpleegkundige, waarvan de laatste 6 jaar op de Acute Opname afdeling van het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Naast de zorg heeft ze een passie voor schrijven. In haar blogs komen beide liefhebberijen samen en neemt ze ons mee in de persoonlijke gesprekken, gebeurtenissen en ervaringen die zij als verpleegkundige heeft.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.