‘Het virus gedraagt zich in de wijk toch niet anders dan in het verpleeghuis?’

Gisteren werd bekend dat het OMT het preventief gebruik van mondneusmaskers adviseert in de verpleeghuizen, maar niet in de wijkverpleging. Daar kan het gebruik van een mondmasker per cliënt worden “overwogen” en “beoordeeld”. Volgens Elly Beunk, bestuurslid van het Platform Verzorgenden binnen V&VN, vinden veel van haar collega’s dit onbegrijpelijk: “Het lijkt erop dat ze bij het OMT niet weten hoe het werkt in de wijk. Vrijwel alle zorg die we bieden is binnen de anderhalve meter. Of denken ze dat we hele lange armen hebben? Het virus gedraagt zich in de wijk toch niet anders dan in het verpleeghuis een paar honderd meter verderop? Wij hebben in de wijk net zo goed kwetsbare cliënten. En we hebben ook minder zicht op wie bij een cliënt achter de voordeur komen, dus je weet niet wat de risico’s zijn als je bij iemand naar binnen gaat.”

Elly: “Bij mijn werkgever is de voorraad aan beschermende middelen op orde, en ik kan er makkelijk bij. Wij werken al een tijdje preventief met een mondneusmasker en handschoenen bij contact met een cliënt. Natuurlijk naast alle algemene hygiëne maatregelen die erbij horen. Het is bij mij op de werkvloer heel duidelijk: de professional beslist zelf of een mondneusmasker en andere middelen nodig zijn. En niemand anders. En zo hoort het ook. Wij zijn van de praktijk en we weten zelf heel goed wat het beste is. Het laatste wat we willen is onze cliënten in gevaar brengen. Je werkt veilig of je werkt niet. Maar ik hoor van heel veel collega’s helaas ook andere verhalen. Dat hun zorgorganisaties gewoon de RIVM richtlijnen volgen. Dus dat je alleen binnen de anderhalve meter en als het contact langer duurt een mondneusmasker gebruikt. Dat past niet bij hoe het in de praktijk eraan toe gaat.”

Rek is eruit

De rek is er uit in de wijkverpleging, ziet Elly, die zelf in de Achterhoek werkt: “Het grootste probleem is het testen. Je moet lang wachten op een test en vervolgens op de uitslag. En dan kan je niet werken. Daardoor wordt het steeds moeilijker de roosters rond te krijgen. Zo lopen we langzaam maar zeker vast. Want we hadden al een personeelstekort, en nu valt de ene na de andere collega uit. Dat lossen we op door collega’s uit andere teams te vragen en door zzp’ers in te huren, maar daardoor komen er meer mensen bij kwetsbare cliënten over de vloer. Terwijl je ‘klein’ wil werken en de kring juist kleiner wil maken in plaats van groter. En soms wordt op zieke collega’s een beroep gedaan om toch te komen werken. Dat is verschrikkelijk. Want stel dat je de mensen die je moet helpen juist besmet? Dat is het ergste wat je kan overkomen. Maar als wij niet bij de cliënt komen, is er geen zorg. Dat is het verschrikkelijke dilemma waar ik en heel veel van mijn collega verzorgenden voor worden geplaatst.”

Nederland moet zien wat er in de wijk gebeurt

Ondanks zulke noodgrepen wordt de zorg in rap tempo afgeschaald. Elly: “Ik hoor het van verzorgenden uit heel het land. Cliënten die je nog maar één keer per week helpt met douchen in plaats van drie keer. Of dat je het toedienen van medicatie overlaat aan de kinderen van de cliënt. Maar die wonen vaak ver weg, zijn hartstikke druk en al zwaar belast.”  Verzorgenden zien ook de eenzaamheid toenemen: “In een verpleeghuis heb je altijd mensen om je heen, en gelukkig kan bezoek ook. Maar in de wijk zijn wij en de dagbesteding vaak de enige sociale contacten. In het voorjaar ging de dagbesteding snel op slot. Dat voorzie ik nu ook als de situatie blijft verergeren. Wij komen al minder vaak langs. Je ziet mensen minder eten en drinken, depressief en lusteloos worden. Daar blijven we als verzorgenden aandacht voor vragen. Goed dat er nu meer aandacht is gekomen voor verpleeghuizen, dat het niet meer alleen over de ziekenhuizen gaat. Nu de wijk nog. Nederland moet zien wat er bij ons gebeurt.”