Eindelijk bleef mijn voornaam hangen… of toch niet?

Op de afdeling bestaat er regelmatig verwarring over mijn functie. Bij iedere kennismaking vertel ik braaf aan patiënten dat ik verpleegkundig specialist ggz ben, maar dat blijft vrijwel nooit hangen. Stelselmatig word ik aangeduid met termen die variëren van ‘de psychiater’ tot ‘me spiegies verpleegster’. En ach, het maakt me eigenlijk weinig uit, want tenslotte doet vooral de inhoud van mijn werk ertoe en is de titel slechts van ondergeschikt belang.

Niet alleen mijn functie, maar ook mijn voornaam blijkt voor menig patiënt een heuse breinbreker te zijn. Ik heb mezelf daarom aangeleerd direct te reageren als ik iets hoor wat enigszins klinkt als ‘Krissie’. In de loop der jaren heb ik een breed scala aan variaties hierop voorbij horen komen. ‘Christie’ is uiteraard favoriet, en onder ouderen doet ‘Sissy’ het uitermate goed. En laatst durfde iemand mij zelfs ‘Crazy’ te noemen. Geweldig, díe had ik nog niet eerder gehoord!

Eén meneer spande de kroon. Hij was hoogbejaard, ernstig getraumatiseerd door zijn tijd in Auschwitz gedurende de Tweede Wereldoorlog en daarnaast sinds een tijdje dementerend. Op de verblijfsafdeling ouderenpsychiatrie waar ik tijdens de hbo-v stage liep, stond hij bekend als een moeilijke man. Eindeloos riep hij de verpleging, maar zodra er iemand naast hem stond was hij vergeten wat hij wilde vragen. Dat frustreerde hem zodanig dat hij niet anders kon dan zich ter plekke scheldend en tierend afreageren op degene die op dat moment het meest dichtbij hem was.

Op een dag zou ik meneer begeleiden. Ik had me netjes aan hem voorgesteld en hij herhaalde mijn naam, nadat hij uitvoerig uit de doeken had gedaan dat hij me er ‘werkelijk belachelijk’ uit vond zien met die ‘oorbel’ in mijn lip (die piercing is er inmiddels al meer dan vijftien jaar uit, maar dat terzijde).

Blijkbaar zorgde mijn verschijning ervoor dat mijn naam bleef rondzingen in zijn hoofd, want in plaats van zijn gebruikelijke ‘zuuusteeerrrr’, schalde nu mijn naam talloze malen luid over de afdeling. Totdat hij hem toch kwijtraakte. ‘Crisis… kom hierrr’, riep hij paniekerig, terwijl hij dwingend met zijn knokkels op de tafel klopte. Verwachtend meneer in een uiterst penibele situatie aan te treffen, snelde ik naar hem toe.

Het duurde even voordat het kwartje viel. Er was geen noodgeval, hij bedoelde míj. Vanaf die dag was ik ‘Crisis’. Het werd mijn geuzennaam op de afdeling en ik droeg hem met trots. Want wat wás meneer blij dat hij eindelijk, na zo lang oefenen, de naam van één van de zusters had weten te onthouden!