Krissie blogt: Steun uit onverwachte hoek

Je wrijft in je ogen en gaapt demonstratief. 'Ik ga zo mijn bed maar weer in, denk ik.' We hebben net een gesprek gehad en samen besloten dat de dosering van jouw medicatie verlaagd kan worden, omdat je al een hele poos stabiel bent. Na een turbulente periode op de afdeling, waarin jij worstelde met zowel je psychose als wat laatste restjes puberteit, heb je jezelf weten te ontwikkelen tot een jongvolwassene die vastberaden is het beste uit het leven te halen. Wat ben ik trots op jou.

Het nieuwe jaar is net begonnen. Eén van onze patiënten is overleden, iets wat op onze afdelingen bijna nooit gebeurt. De verdrietige situatie heeft grote impact, ook op onze andere patiënten.

'Ga je niet naar de afscheidsdienst van Johan? Jullie speelden toch vaak samen Rummikub?' Ik kijk je vragend aan. Je schudt je hoofd. 'Nee, want er gaan vast mensen huilen.' Met een nonchalant gebaar haal ik mijn schouders op. 'Nou en?' Je slaat je ogen neer. 'Eh...misschien ga jij ook huilen, en dat vind ik moeilijk om te zien.' Even ben ik stil. Je verwoordt precies waar ik bang voor ben. Huilen is iets wat ik eigenlijk alleen doe wanneer niemand het kan zien. Maar Johans plotselinge dood heeft me geraakt; ik was al zo'n lange tijd zijn behandelaar. Het zou best kunnen dat ik straks volschiet. 'Weet je, eigenlijk heb ik mezelf voorgenomen om niet te gaan huilen. Ik ga namelijk iets voorlezen over Johan. Ik vind dat heel belangrijk, want dat is het allerlaatste dat ik voor hem kan doen. Het is ook best spannend, want als er toch tranen komen ben ik misschien niet goed meer te verstaan. Maar als dat gebeurt neem jij het vast wel van mij over, toch?' Ik geef je een vette knipoog. Je lacht: 'Nee joh, ben je gek geworden ofzo?'

Ik ben al vroeg in de kerk op ons instellingsterrein. Met een collega zet ik de laatste dingen klaar voor Johans uitvaart. Langzaam vult de ruimte zich met mensen. Nerveus check ik de zak van mijn vest: het opgevouwen vel papier met daarop mijn zorgvuldig gekozen woorden zit er echt in. Twee minuten voor de dienst begint zie ik jou binnenkomen. Je ogen gaan zoekend de zaal door. Zodra je me ziet loopt je mijn kant op. 'Kijk, daar is nog plek.' Ik wijs naar de lege stoelen aan de overkant, maar zie je aarzelen. 'Of wil je dat ik bij je kom zitten?' Je antwoord klinkt resoluut: 'ja!' Terwijl we naast elkaar plaatsnemen leg ik je uit dat ik af en toe op zal staan, om de kist mee naar voren te begeleiden én om mijn toespraak te houden natuurlijk. Je knikt; dat is prima. Vreemd genoeg voel ik me ineens een stuk rustiger worden nu ik me op jou kan richten.

Het lukt. Luid en duidelijk geef ik Johan mijn laatste woorden mee. Wanneer ik terugloop naar mijn plek kijk ik naar jou. Met vochtige ogen glimlach je naar me, terwijl je een duim opsteekt. 'Goed gedaan,' fluister je. Bijna onhoorbaar fluister ik terug: 'Jij ook; je bent gekomen! En ik ben heel blij dat je er bent.'