Pauline blogt: De gezichten achter de cijfers

14.00 uur. Net als de afgelopen maanden rond dezelfde tijd, geeft het pingeltje van mijn telefoon aan dat er een NOS-melding is. Het aantal doden en nieuwe ziekenhuisopnames ten gevolge van het coronavirus verschijnen in het beeldscherm.

We kennen de beelden. IC’s vol met mensen die op hun buik beademd worden, verpleegkundigen onherkenbaar in beschermende kleding. We horen de verhalen over de mensen die zijn overleden, de benauwdheid en hoe destructief en onvoorspelbaar het coronavirus is. Afgaand op de media is het coronavirus iets wat zich vooral afspeelt op de IC’s en in mindere mate op de cohortafdelingen in de ziekenhuizen.

Pas bij doorklikken op het nieuwsbericht wordt sinds enkele weken vermeld dat het werkelijke aantal besmettingen en overledenen hoger ligt. Het dagelijkse overzicht is niet representatief. Het zegt niets over wat zich buiten de ziekenhuizen afspeelt. Het zegt niets over de stille ramp in de verpleeghuizen of wat in de steden, dorpen en wijken, gewoon achter al die voordeuren, gebeurt.

Het Consortium Onderzoek Huisartsgeneeskunde meldt dat huisartsen tot en met 12 mei 2789 meldingen hebben gedaan over patiënten die zijn overleden door het coronavirus of die thuis intensieve zorg hebben gekregen. Tot en met twaalf mei is het aantal mensen dat thuis overleed met symptomen van het coronavirus opgelopen tot 936. Mensen die om allerlei redenen niet getest zijn, die niet opgenomen zijn in het ziekenhuis. Dit zijn harde cijfers, niet opgenomen in de grafieken van het RIVM. Cijfers waar voor ons zorgverleners in de wijk, gezichten, families, verhalen en onvoorstelbaar veel leed achter schuil gaan. Cijfers en beelden die het nieuws niet halen.

Dit zijn de zoon en dochter die zelf ziek waren, vermoedelijk corona. Zo uitgeput en wanhopig dat zij nog nauwelijks bij hun beide besmette ouders aanwezig konden zijn, maar hen ook niet alleen durfden te laten. Dit is de zo zelfstandige vrouw die in de ochtend een beetje begon te kuchen en ‘s avonds koorts kreeg. Die nacht bezochten we haar voor het eerst. Een dag later overleed ze. Dit is het groepje senioren dat aan het sporten was, toen hun sportmaatje ineens begon over te geven. Binnen een week bezochten wij (het regionaal wijkverpleegkundig coronateam) alle deelnemers van het sportgroepje. Enkelen hebben het gered, anderen zijn overleden. De dochter die niet bij haar vader durft te komen uit angst haar kwetsbare partner te besmetten. De kinderen en kleinkinderen die binnen een week hun beide ouders en grootouders verliezen. Dit zijn de mensen die je niet terugziet in de cijfers. Dit zijn de mensen die representatief zijn voor persoonlijk leed, verscheurde families, verdriet, angst, onmacht en rouw. 

Iedere dag rond 14.00 dezelfde melding. De melding die niet representatief is voor wat zich werkelijk afspeelt. Vanwege het verschil tussen getest en niet getest. Vanwege het verschil tussen cure en care. Vanwege het verschil tussen cijfers en gezichten, in cure en care.