Daar zijn we weer, maar dit keer loopt het anders

Gehuld in uw vrolijk gekleurde ochtendjas opent u de deur voor mij. Volledig ingepakt in persoonlijke beschermingsmiddelen sta ik er weer. U gaat mij voor naar binnen en weet wat er gaat gebeuren. Toch is het dit keer echt anders.

Net als eerdere keren, komen wij - van het regionaal wijkverpleegkundig coronateam - bij u voor dezelfde zorg, nadat u naar voren kwam in bron- en contactonderzoek. De ene keer was een hulp besmet, de andere keer bezoek of iemand op een verjaardag in het appartementencomplex. Allemaal contacten binnen 1,5 meter, langer dan een kwartier. ‘Ach kind, het is... (naam van de bekende die corona blijkt te hebben), die ken ik goed, die besmet mij echt niet.’ Mijn uitleg dat het zo helaas niet werkt, maakte niet uit.

Genoeg te doen

De eerste keer dat wij bij u kwamen, zat de schrik er flink in. Net als bij de rest van Nederland in het begin van de coronapandemie. Naarmate het jaar vorderde en u vaker zorg van ons kreeg, werd de houding in de maatschappij en ook die van u, steeds makkelijker. Het zou uw tijd wel duren. U had toch genoeg te doen in huis. Lekker kleuren, puzzelen, opruimen. Ja, u weet, uw omgeving is hard getroffen. Maar ja, zo werkt dat nu eenmaal in het leven.

En dan nu. Dit keer bent u daadwerkelijk besmet het met coronavirus. Dit keer moet u in isolatie. We bezoeken u voor dezelfde zorgvraag als in uw team én monitoren op het verloop van het ziek zijn. Of u het nog redt thuis, of het medisch gezien nog veilig is thuis en natuurlijk wat uw wensen zijn over eventuele opname en behandeling.

U vindt het gezellig ons weer te zien. U kent ons inmiddels allemaal. Als altijd draagt u opvallende sokken met figuurtjes. ‘Oh ik ik heb nog veel mooiere sokken’, zegt u dan. Het ene paar nog kleurrijker dan het andere. In de tijd dat ik u ken, heb nog geen twee keer hetzelfde paar gezien. U ziet niet op tegen de periode dat u in isolatie moet. ‘Nee hoor, ik voel me prima, niets aan de hand. Ik heb genoeg te doen.’ U verwacht uzelf, net als de vorige keren, geen moment te vervelen. Het zal allemaal wel weer goed komen. 

Geen goed teken

Toch laten de metingen iets anders zien. Het zuurstof in uw bloed is een stuk lager dan normaal. Dit is geen goed teken. De dagen erna gaat het snel. U wordt steeds zieker en uw vertrouwen dat het allemaal wel mee zal vallen, wordt met de dag minder. Tot de dag dat u het niet meer redt alleen thuis. De mogelijkheden van de huisarts in samenwerking met ons, de wijkverpleging, zijn op. U hebt duidelijk de wens uitgesproken behandeld te willen worden zolang dit kan. U wordt opgenomen. 

Voor ons houdt het hier op. We zullen niet meer weten hoe het met u gaat. Vol vertrouwen kwam u bij ons met dezelfde verwachting als de vorige keren. Toch liep het dit keer compleet anders.