Pauline blogt: Opeens thuis, maar kan dat wel?

“Hoe komt u daar?”
“Gewoon zoals altijd, met de trap.”
“Lukt dat?”
“Dat heb ik altijd gedaan.”

Het is vrijdagavond 20.00 uur. Vanmiddag is hij opeens ontslagen uit het ziekenhuis. Nu is hij thuis. Thuis waar hij sinds zijn trouwen woont, waar zijn kinderen zijn opgegroeid, waar hij sinds kort als weduwnaar alleen is. Maar ook: thuis waar niets is geregeld, waar ik nu tegenover hem zit. Ik, een onbekende wijkverpleegkundige, volledig ingepakt in persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM), alleen mijn ogen zijn zichtbaar.

Naast de reden voor opname in het ziekenhuis, vertoonde hij de laatste dagen klachten die kunnen wijzen op besmetting met het coronavirus. Ten minste tot de testuitslag bekend is, krijgt hij zorg van het regionaal wijkverpleegkundig coronateam.

Onderweg naar hem ontvang ik via de mail de overdracht. Vreemd, de zorgvraag is vrij eenvoudig. Deze lijkt niet te passen bij de reden en het verloop van de ziekenhuisopname. Helaas blijkt mijn gevoel maar al te waar.

Thuis, kan dat wel?

Zijn dochter opent de deur. “Dit kan toch niet”, begint ze nog voor ik goed en wel binnen ben. “Hij kan echt niet alleen zijn, het lukt hem niet eens te lopen.”  Zittend op de rollator van de buren, is het gelukt hem naar binnen te brengen. Eerst in de keuken en daarna naar de kamer. Staan lukte niet. Hoe hij in de taxi is gestapt, is voor iedereen een raadsel.

Waar hij na eerdere opnames niet kon wachten naar huis te komen, vraagt hij zich nu af of het niet te snel en te vroeg is. Hij voelt zich nog helemaal niet goed. Hij heeft de hele dag iemand in de buurt nodig. Hoe erg zijn dochter het ook vindt, ze kan geen hele dagen bij hem zijn. Ja, het weekend, dat zal nog wel lukken, maar hoe moet het daarna? Alleen thuis, waar hij op zijn eigen kracht is aangewezen, geeft het gevoel dat hij al op achterstand staat. De meest alledaagse dingen zijn voor hem een ware uitputtingsslag. Wat was het mooi geweest als hij ergens aan had kunnen sterken, had kunnen revalideren om beter thuis te komen. Ik maak me zorgen. Hoe komt hij veilig de nacht, of beter nog het weekend, door? Wat is daarvoor nodig? Wat kan ik nu nog voor hem organiseren?

Niet in zijn eigen bed

De trap op lopen, naar zijn slaapkamer. Wat een vreemde vraag van mij. Dat heeft hij altijd gedaan. Zonder erbij na te denken. Hij loopt een stukje met mij, grijpt zich aan alles vast. Na een paar stappen is hij buiten adem. Hij realiseert zich dat die trap letterlijk een onneembare hindernis is. Het lukt via de uitleen met spoed om diezelfde avond een bed en verdere benodigdheden te laten komen. Hij zal onder zijn eigen dak slapen, niet in zijn eigen bed. Na het weekend zal zijn dochter contact opnemen met zijn huisarts voor een tijdelijke opname.

De dag erna krijgen we bericht. Goed nieuws, de coronatest is negatief. Een regulier wijkverpleegkundig team neemt de zorg voor hem over. Hiermee verdwijnt hij uit ons blikveld.