Pauline blogt: Zo zorgvuldig en toch besmet

Een paar weken geleden kwam wijkverpleegkundige Pauline Arts bij een cliënt die er alles aan heeft gedaan om het coronavirus buiten de deur te houden. Toen hij toch besmet raakte, stortte alle gemaakte plannen voor de laatste fase van zijn leven als een kaartenhuis in elkaar.

Nachtdienst. De collega's van de avonddienst vertellen over hem tijdens de overdracht. Die dag had hij voor het eerst zorg ontvangen van het regionaal coronateam. Hij was erg benauwd geweest, zijn echtgenote heel emotioneel. Onderweg lees ik zijn dossier. Qua leeftijd valt hij niet in de risicogroep. Een onderliggend lijden maakt hem kwetsbaar.

Zijn echtgenote laat me binnen. Sinds het bezoek van de avonddienst is hij verder achteruit gegaan. Hij is benauwd. Hij kijkt me met grote angstige ogen aan. Ik vertel wie ik ben, wat ik kom doen. Ik stel hem voor eerst morfine te injecteren, daarna pas zal ik de controles doen en mijn vragen aan zijn vrouw stellen. Hij knikt.

In de huiskamer vertelt zijn vrouw hun verhaal, terwijl we zijn ademhaling in de kamer ernaast steeds rustiger horen worden. Met het rustiger worden van zijn ademhaling, lijkt zij iets te ontspannen. Ze weten niet zeker hoe hij het opgelopen heeft, begint ze. Ze wisten dat het hem fataal zou worden als hij het coronavirus op zou lopen. De prognose was al slecht, maar ondanks dat had hij nog wel tijd. Tijd om met zijn familie nog dingen te ondernemen, mooie herinneringen te maken en om zich samen op het onvermijdelijke afscheid voor te bereiden. Hij wist wat hij wilde en op welk punt het voor hem genoeg zou zijn.

Vanaf de allereerste besmetting in Nederland zijn ze zo voorzichtig geweest. Hij kwam de tuin niet meer uit. Zij meed iedereen, deed boodschappen op de rustigste momenten van de dag, hield bezoek buiten de deur. Met de kinderen en kleinkinderen hadden ze beeldbel-contact. Alles om het virus buiten de deur te houden. Tot die ene zonnige dag. Ze genieten in de tuin van de zon. Zij gaat binnen wat te drinken inschenken met wat lekkers erbij. Ze schrikt als ze buiten komt. Een kennis zit bij hem aan de tuintafel. Gewoon bij hem aan tafel, veel te dichtbij, niet op anderhalve meter afstand. Hij had hem in de tuin zien zitten en was, zoals zo gewoon is in hun dorp, even over de lage heg gestapt, even komen buurten. Hij had hem al zo lang niet gezien en informeert bezorgd hoe het met hem gaat.

Dit is nog geen week geleden. En nu? Gisteren begon het hoesten, gevolgd door koorts en benauwdheid. Het gaat zo snel. Morgen krijgen ze de uitslag van de test. Morgen zullen ze ook afscheid nemen van de kinderen. Als de test positief is, durven ze de kleinkinderen niet binnen te laten. Ze moeten er niet aan denken dat zij ziek zullen worden. Ze weten niet eens of hij de ochtend zal halen, of er nog ‘morgen’ is. De periode die hen nog restte, waar ze zorgvuldig over nagedacht hadden, is er niet meer. Door de besmetting met het coronavirus is dit allemaal als een kaartenhuis in elkaar gezakt.

Onderweg naar onze uitvalsbasis laat hun verhaal me niet los. Hoe moet dat nu? Ze begon haar verhaal met niet te weten hoe hij besmet is geraakt, maar ze liet ook blijken dat ze de link legt met het spontane bezoek van hun kennis. Zou hij hier enig idee van hebben? Als dat zo is, wat zou dat dan met hem doen? Hoe gaat het verder tussen hen? Eenmaal thuis begin ik te schrijven.