Pauline blogt: Zorgen op afstand

Het is 16 maart 2020, over een paar dagen zullen alle verpleeg- en verzorgingshuizen voor bezoek worden gesloten. Ze laat de klopper van mijn voordeur hard neerkomen. “Ik mag niet meer naar hem toe. Ze hebben de afdeling gesloten. Er is een mevrouw met corona op zijn afdeling.”

Haar man lijdt aan dementie. Hij woont op de gesloten afdeling van het woonzorgcentrum in het dorp. Hij begrijpt de wereld niet meer. Van een intelligente, zachtaardige, rustige man kan hij nu ineens opvliegend zijn. Ze bezoekt hem dagelijks in de middag en avond. Zij kan hem benaderen, verzorgen en helpen rust te vinden. De bezorgdheid over wat dit voor hem betekent, machteloosheid en onwetendheid maken haar onrustig. “Ik heb gister nog een arm om de mevrouw die het heeft geslagen. Zou ik het nu ook hebben? Moet ik nu getest worden? Moet ik de huisarts bellen?” Samen bespreken we wat dit kan betekenen, symptomen en de adviezen van het RIVM.

De dagen erna loop ik iedere dag bij haar langs. Even aankloppen met mijn eigen beker thee in de hand. Op veilige afstand vragen hoe het met haar gaat. Of ze wat nodig heeft en hoe ze het redt nu de zorg voor hem ineens wegvalt. De zorg om hem is des te groter. Omdat ze zo dichtbij is geweest, is de kans dat ze zelf besmet is groot. Na een aantal dagen begint ze te hoesten, hoofdpijn, geen geur en smaak. Later op de dag loopt haar temperatuur op. Ze zegt zich niet druk te maken “Mag ik nog ergens aan doodgaan?” Maar ook: “Moet ik nu naar de huisarts?” We spreken af wanneer ze welke stappen gaat ondernemen. Weer houd ik de vinger aan de pols, loop meerdere keren per dag op veilige afstand langs. In overleg met het team leg ik thuis een pakje persoonlijke beschermingsmiddelen klaar. Mocht ik naar binnen moeten, kan ik mezelf beschermen.

We zijn nu een week verder. Ze lijkt geluk te hebben. Ze ziet er alweer wat beter uit. Het hoesten wordt minder. Ze probeert de lockdown zo positief mogelijk te bekijken. “Misschien had ik dit wel nodig om de zorg los te kunnen laten. Voor het eerst in mijn leven ben ik ziek, zonder dat ik voor een ander hoef te zorgen.”

Tot gister. In zijn rapportage staat ‘verdacht van corona’. “Juist nu hij me zo nodig heeft, kan ik niet bij hem zijn.” De machteloosheid is enorm, de afstand tussen haar en hem voelt onoverbrugbaar. Op veilige afstand van elkaar drinken we een beker thee in de lentezon. Ze vertelt me dat van de 14 bewoners er nu 7 zijn besmet. 

De dag erna loop ik met een vreemd gevoel langs de huiskamer van het woonzorgcentrum. Iedere dag zie ik de huiskamer leger worden. Iedere dag minder handen die zwaaien. Het gevoel van onmacht bij de bewoners, hun families maar ook bij de medewerkers op de afdeling kan ik me bij lange na niet voorstellen. Diep respect voor de medewerkers op de afdeling die onder deze omstandigheden deskundige en liefdevolle zorg blijven verlenen. Aandacht hebben voor hun bewoners, waarvan de helft ziek is en sommigen terminaal zijn. Maar ook aandacht en ruimte proberen te creëren om familie op afstand bij te staan.