Rowan blogt: oproeien tegen vloedgolf onbegonnen werk

Rowan Marijnissen, voorzitter van V&VN Intensive Care, ziet de druk in de ziekenhuizen oplopen.

“Ik zie en hoor dat het steeds drukker wordt op de IC’s. De bedden stromen langzaam maar zeker vol. Ook op de reguliere verpleegafdelingen. Daar stijgt het aantal patiënten nog veel sneller. Het aantal cohort-afdelingen neemt toe.

COVID leek voor velen in de zomer ver weg. Maar helaas, dat was niet zo. Veel is hetzelfde als tijdens de eerste golf. De ziekte, patiënten liggen weer op de buik, we werken in cohort-verpleging, de extra diensten, het samenwerken met de ondersteuners. Maar ook het niet kunnen bieden van de kwaliteit die je normaal gesproken biedt, de vrees jezelf en je naasten te besmetten. De flashbacks uit de eerste COVID-golf komen terug. Regelmatig hoor ik dat verpleegkundigen het moeilijk vinden om het werk los te laten. Ze benoemen het als 'ik sta continu aan'. Zelf herken ik dat ook. Ben ik niks vergeten? Heb ik geen steken laten vallen? Dat knaagt.

Iedereen wil hard werken en zijn best doen. De verwachting is ook dat verpleegkundigen er ‘gewoon’ weer zullen staan. Maar we zien ook dat mensen zich minder aan de regels houden. Ik zie het in de Albert Heijn en ik zie het aan de drukte op de snelweg als ik naar werk rijd. Dit maakt mij boos en soms ook gefrustreerd. We hebben ook te maken met toenemende agressie. Vaak begrijpen we de emotie die onder de agressie zit ook nog, maar dat maakt de impact niet minder. De mentale belasting is groot. Mede daardoor is de bereidheid om meer te gaan werken nu ook een stuk minder. Daarnaast zijn er veel collega’s ziek of in afwachting van een testuitslag. Er zijn veel minder verpleegkundigen inzetbaar dan tijdens de eerste golf. De zorgvraag is hoger dan het zorgaanbod. Daarom is het belangrijk dat wij als samenleving het “tsunami alarm” serieus nemen. Wij zullen roeien met de riemen die wij hebben, maar oproeien tegen een vloedgolf die zo krachtig is dat hij over ons heen slaat is eigenlijk onbegonnen werk.

Ik probeer als voorzitter van V&VN IC zo veel mogelijk van mijn collega-verpleegkundigen te spreken. Uit zo veel mogelijk ziekenhuizen in heel het land. Alles wat ik hoor of zelf ervaar, breng ik in bij landelijke en regionale overlegtafels. Het tekort aan verpleegkundigen was eerst geen onderwerp van gesprek, nu kan niemand er nog omheen. Bij elk voorstel wat op tafel komt, is mijn belangrijkste vraag: wat betekent dit voor mij en voor mijn collega’s?

Daarom hebben we als V&VN IC ook gehamerd op een betere verdeling van patiënten tussen ziekenhuizen. Als je te veel zware Covid-zorg op één plek concentreert, krijgen de verpleegkundigen het daar ongelooflijk voor de kiezen. Het blijft wel keer op keer knokken om het verpleegkundig perspectief in te brengen. Want het spreekt niet vanzelf om met in plaats van over verpleegkundigen te spreken. Dat ik die kans krijg, zie ik als een voorrecht én als een dure plicht. Hoe kan ik mijn collega’s het beste helpen? Die vraag houdt me uit mijn slaap. Laat me daarom vooral weten waar je tegenaan loopt, op de IC of op de verpleegafdeling: voorzitter.ic@venvn.nl.”