Schotten in de zorg

Voor de laatste keer sluit ik zijn achterdeur, voor de laatste keer loop ik zijn tuinpad af. Ik heb de zorg bij hem afgesloten. Vanaf nu gaat hij zonder ondersteuning vanuit het wijkverpleegkundig team verder. Morgen komt een andere organisatie met andere gezichten.

Meestal is het afsluiten van de zorg een mooi moment. De tijd dat onze cliënt voor zorg op ons was aangewezen, is ten einde. Onze cliënt kan weer verder zonder ons. Vandaag is niets minder waar. Hij heeft de zorg, de begeleiding, hard nodig. Ik heb er pijn in mijn buik van. Een onbestemd, drukkend gevoel, net onder mijn middenrif. Hij heeft meer dan tien jaar zorg ontvangen van ons team.

Ruim tien jaar geleden kwam hij bij ons team. Enkele collega’s kennen hem nog uit die tijd. Zijn leven had heel wat tegenslagen gekend. De laatste klap was te heftig, groter dan hij kon dragen. Hij werd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Vanaf het moment dat hij weer naar huis mocht, kwam ons team bij hem. We begeleidden hem, ondersteunden hem bij zijn dagstructuur. We onderhielden contact met de huisarts en de ambulante begeleiding van de psychiatrie. Alles vanuit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). De jaren verstreken. Ambulante begeleiding vanuit de psychiatrie stopte, wij bleven.

En nu, na al die tijd, beëindig ik vandaag deze zorg. Deze vaste dagelijkse zekerheid voor hem. Niet omdat het niet meer nodig is, integendeel. Er is niet langer sprake van wijkverpleegkundige zorg. Er is niet langer sprake van zorg gericht op genezing of voorkoming van ziekte. Er is geen behoefte meer aan geneeskundige zorg of een hoog risico daarop. Met de beste wil van de wereld kan ik zijn indicatie voor wijkverpleegkundige zorg niet verlengen. Vanaf het moment dat het risico op geneeskundige zorg wegviel, werd hij letterlijk mijn buikpijndossier. Vanaf dat moment loop ik rond met het onbestemde, drukkende gevoel.

Hij heeft de zorg, de begeleiding, hard nodig. De reden dat hij deze zorg nodig heeft ligt binnen de psychiatrie. Psychiatrie is niet de expertise van ons team. Toch heeft hij samen met ons, en wij met hem, ontdekt wat wel en niet voor hem werkt. Hij is gewend aan ons en wij aan hem. Alleen, psychiatrie valt niet onder de Zorgverzekeringswet (Zvw), maar onder de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Een andere financiering met een andere zorgaanbieder en dus ook weer een ander team. Een enorm dilemma.

Ik neem contact op met de huisarts. Ik neem haar mee in het proces van wijkverpleegkundige zorg en indicatiestelling. Ga met haar na of er sprake is van een risico op geneeskundige zorg als wij de zorg stoppen. Dat risico is er niet. Er is wel een risico dat hij meer verward raakt. Oorzaak: psychiatrie, en daarmee zorg vanuit de Wmo. Ik bespreek zijn situatie tijdens intercollegiale toetsing. Ook daar komen we tot dezelfde conclusie.

Er rest niets anders dan samen met hem, zijn familie, het sociaal team en de huisarts het gesprek aan te gaan. Hij wil dit niet, hij wil niet dat wij stoppen, hij wil niet dat een andere organisatie de zorg voor hem overneemt. De zorg die hij nodig heeft (begeleiding) wil hij niet, de zorg die hij wil (wijkverpleging) heeft hij niet meer nodig. Of beter gezegd: hij wil de begeleiding wel, maar dan vanuit de wijkverpleging.

Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik iets moet doen dat mogelijk niet het beste is voor mijn cliënt, voor hem. Ik vraag me af of ik hier arrogant in ben. Wat maakt dat ik er niet op vertrouw dat hij bij de andere organisatie, een organisatie gespecialiseerd in zijn problematiek, in betere handen is? Dat wens ik hem ook toe. Het voelt zo tegenstrijdig dat hij na al die jaren afscheid moet nemen van de vertrouwde gezichten. Gewoon omdat hij aan een ander loket voor zorg moet zijn.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.