Sjoukje blogt: Inco's verkruimelen, ik zal het nooit begrijpen

Eén van de dingen die ik in mijn werk nooit zal begrijpen: het verkruimelen van inco’s.

Ik kwam al vrij vroeg in de ochtend bij mevrouw W.  We weten, zij is vroeg wakker, dus handig om niet te lang te wachten. Met het vrolijke gemoed (goedemorgen mevrouw W!) wat we aan het begin van de dag nog hebben, ga ik haar kamer in. De kamer is veranderd in een sneeuwlandschap: overal (echt overal!) liggen snippertjes inco-materiaal. Het is 7.30 uur in de ochtend, de moed zakt me in de schoenen.

Glibberige stukjes

Wie weleens een volle pamper uit elkaar heeft geplozen weet wat ik bedoel. Een verzadigde volwassen incontinentieluier lijkt op een babypamper, maar door de enórme hoeveelheid glazige, natte snippers die van zo’n apparaat komen is het nauwelijks te vergelijken. Mevrouw had het overal ingestopt: in haar rolstoel, in en onder haar bed, tussen de armsteunen van de rolstoel en op de vloer. De glibberige stukjes maken de vloer gevaarlijk glad. Mijn poging om ze bij elkaar te vegen met een wisser maakt de boel alleen maar erger. Ik zet mevrouw onder de douche, kleed haar aan en vlucht de kamer uit. Niet vergeten om voor ik naar huis ga de zolen van mijn schoenen schoon te maken met Dettol.

Wat maakt dat mevrouw W (en andere bewoners) inco’s uitdoet en vakkundig uit elkaar trekt? Verveling of ongemak van een natte broek? Maar dan doe je dat ding toch gewoon uit? Het is dan toch niet nodig de inco helemaal aan flarden te peuteren alsof je boos bent op die luier?

Oplossing: plukpak

Om dit soort dingen (en erger: het smeren met ontlasting, iets dat zeer regelmatig gebeurt) te voorkomen, is het plukpak (ook wel smeerpak of zorgpyjama genoemd) uitgevonden. Het plukpak is een strak hansopje, met een rits op de rug. Als een bewoner ook maar een beetje dement is, kan hij of zij die rits niet zelf openmaken. Er zit ook nog een rits bij het kruis, net als bij een baby-rompertje. Dat is makkelijk bij het verschonen. De ergernis en tijdverlies van de verzorging en huishouding wordt met het plukpak vermeden: wij blij, schoonmakers blij. Wij van de zorg roepen regelmatig: ‘Het zou wel héél fijn zijn als meneer zo langzamerhand een plukpak krijgt.’ Maar dit gaat niet zomaar. Er is toestemming nodig van de familie, want het is een vorm van onvrijwillige zorg.

Wat het betekent voor de persoon die het plukpak aan moet? We weten het eigenlijk niet. De inco’s lekken nog steeds door, daar helpt het pak niet tegen. Inco nat, pak nat, bed nat, kleren nat. Maar hoe voelt het? Zit het eigenlijk wel lekker? Lekker strak en veilig alsof je bent ingebakerd? Of is het zo strak dat het meer een dwangbuis lijkt?

Zelf ook proberen?

Net als dat ik eigenlijk vind dat we de medicatie die we geven ook zelf zouden moeten nemen om te weten hoe het voelt, vind ik dat ik zo’n pak aan zou moeten trekken. Bij de opleiding zouden dit soort dingen toch bij het curriculum moeten horen, belevings- en ervaringsgericht onderwijs.

Ik heb natuurlijk geen plukpak. Als ik het zou willen proberen, moet ik er eentje lenen van bijvoorbeeld mevrouw W. Ik moet daarvoor wel over een drempel merk ik. Ondanks dat ik elke dag met plas en poep in aanraking kom, vind ik het aantrekken van het schone, net gewassen plukpak van een bewoner, toch een beetje een vies idee.