'Voor mijn gevoel kon ik me veel nuttiger maken in het ziekenhuis'

De juiste keuzes maken is tijdens deze pandemie nog lastiger dan anders. Zorgmedewerkers vertellen over de hardste noten die ze tot nu toe moesten kraken. Dit keer: Mariska Bruin (35), militair verpleegkundige bij de marine, die aan het begin van de coronacrisis aan wal moest blijven.

“Maar mijn handen begonnen al gauw te jeuken”, vertelt Mariska. Daarom ging ze als buddy werken op IC’s in Utrecht en Leiden. “Mijn zusterhart ging er harder van kloppen, maar ik vond het er ook heel heftig. Normaal had ik te maken met eerstelijnszorg, nu zag ik meerdere patiënten op een dag overlijden. Daar werd ik soms onzeker van.

Onmachtig

Je weet dat je alles hebt gedaan voor iemand en toch voelde ik me onmachtig. Ik had het gevoel dat ik nog meer had moeten doen. Het was heel heftig om de wanhoop in de ogen van mensen te zien. Dat ze wisten dat ze zouden overlijden. Ik merkte dat mijn ervaring bij defensie op een heel ander vlak ligt, dit had ik nog niet zo vaak meegemaakt.”

Toen ze in de zomer weer aan de slag ging voor defensie was dat een hele omschakeling. “Ik ging met tranen in mijn ogen en pijn in mijn buik het schip weer op. Ik kwam voor een persoonlijk dilemma te staan. Voor mijn ogen waren mensen heel ziek geworden en overleden. Voor mijn gevoel kon ik me veel nuttiger maken in het ziekenhuis.” Mariska hakte de knoop door.

Nieuwe baan

Na elf jaar diende ze haar ontslag in. In januari ging ze weer tijdelijk aan de slag op een corona-afdeling. “Soms is het pittig, maar het geeft me een heel voldaan gevoel.” In april gaat ze werken in het Dijklander Ziekenhuis (Purmerend), waar ze wordt opgeleid tot SEH-verpleegkundige. “Deze keuze doet pijn aan mijn marinehart, maar ik wil weer aan het bed staan. Ik wil écht het verschil kunnen maken voor mensen.”

Bron: V&VN Magazine 1-2021 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Beeld: Roos Koole