Week van de euthanasie: ervaringen van verpleegkundigen en verzorgenden

De meeste indruk maakte een cliënt met een euthanasie verzoek. Ze vertrouwde mij volledig, want we hadden een hele goede band opgebouwd. Voordat de arts de injecties gaf, bedankte ze mij voor de goede zorg en ze wenste mij het beste in mijn leven. Ze kuste me op de wang en zwaaide naar me. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ze zei: “Het is goed zo. Ik ben blij dat ik eindelijk rust zal hebben, dus huil niet.” Ik bleef haar aankijken en haar ogen draaiden weg. Ze werd steeds kouder. Haar polsslag werd steeds zwakker. Haar hart klopte nog. Ik hield haar hand vast. De kleur in haar gezicht trok weg. Ik voelde geen polsslag meer. Het was voorbij en ik zei binnensmonds: “Rust zacht, nu heb je rust lieve schat.” Ik denk nog steeds regelmatig aan haar.

Mijn eerste euthanasie ervaring was heel indrukwekkend. Het was in mijn eerste jaar als gediplomeerd verpleegkundige. Ik heb het hele proces mee doorlopen, van het eerste gesprek met de arts, het gesprek met de scen-arts, uitvoering van euthanasie tot en met de schouwing door de gemeentelijke schouwer. Ik vond het een heel mooie ervaring, maar ik kan me voorstellen dat het niet altijd op deze manier verloopt.

Op mij maakte een ernstig benauwde bewoner veel indruk. In zijn laatste fase was er strijd met de familie over zijn levenseinde. Dat deed iedereen heel erg pijn. Ik heb geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar de familie bleef bij het standpunt. Dat heb ik daarna geaccepteerd, ook omdat de huisarts dit ook deed.

Ik kom uit Oost-Europa. Hoe men hier in Nederland met de dood omgaat, vind ik indrukwekkend, mooi en volwassen. Hier mag je doodgaan. Hier mag je erover praten en word er naar je geluisterd. Hier mag je je wensen uitspreken. Hier kan je zichtbaar aanwezig zijn op je sterfbed. Dit vind ik erg bijzonder.

Het blijft bijzonder als een cliënt, voordat de palliatieve sedatie/euthanasie wordt gestart, je oprecht bedankt voor de goede en complementaire zorgverlening.

Meest indrukwekkend: mensen die euthanasie laten plegen en dan tot op het laatste moment genieten en het leven voluit vieren.